Toen ik het voor het eerste hoorde kon ik het niet geloven
mijn broer had leukemie?
Ik wist niet wat het was, het had zoon leuek bijklank, ik dacht dat het niets ergs was. Mijn mama huilde, papa brulde zo luid hij kon.
Ik snpate niet wat ik hen had misdaan?
Was ik misschien niet braaf genoeg? Leerde ik niet genoeg voor school?
Nachten zat ik alleen thuis, terwijl mijn ouders in het ziekenhuis verteofden en afgemat thuis kwamen
Ze wisten niet hoe erg ik zelf leed, elke avond wenen, elke avond tranen, zoals nu
Ze dachten dat ik een harteloos wezen was, zonder pijn en leed, en egoistisch niet aann mijn broertje dacht!
Wel ze hebben allemaal ongelijk! ALs ik kon zou ik zijn ziekte van hem overnemen!!! Ik zou wel niet zo sterk zijn asl hij en overwinnen maar ik zou het wel proberen. Nu heeft hij alles al gehad, geen haar, bestraling, chemo, ik weet nu alles van leukemie af, het is niks plezierigs, niks leuks... het is hel verroting...waarom moest het net MIJN BROER ZIJN??? WAAROM?? hij is de braafheid zelve, heeft goede punten op school, leert goed en is beleefd? waarom ik niet?????? waarom???? soms wil ik er en eind aan make, maar ik ben zo laf, soms draait alles voor mijn ogen, maar ik laat het niet merken, stille tranen, stille pijn stil verdriet, alles hou ik in me niemand mag het zien
ik ga stoppen met dit 'gedicht' maar ik hoop da iedereen die dit heeft gelezen beseft hoe goed hij of zij het heeft!!!!