Liefde als een valse kraai,
bestool je glimmend hart,
het geloof en ongeloof,
van elkaar vermeden,
De morgen tracht te vergeten,
wat de vorige zwoele nacht bood,
maar het liefdesspel,
knaagt aan een zuiver geweten,
Nu huilen haar eerste tranen,
de wereld geknielt voor haar ziel,
haar zorgen in bootjes wegdrijvend,
opnieuw begonnen met een witte lei,
Hugo Serwy: | Woensdag, mei 07, 2003 21:51 |
Prachtig hoe je die smart, die pijn, omschrijft... | |
koelemij,harold: | Woensdag, mei 07, 2003 16:54 |
onzeker is liefde die niet verankerd is in de ware ziel twijfel is zoeken op een dag zal het ankeren :) |
|
artemis: | Woensdag, mei 07, 2003 14:20 |
*zucht* evi, echt mooi heb hem al twee keer gelezen en nu komt de derde keer ;-) prachtig! ikke. |
|
Hans Winter: | Woensdag, mei 07, 2003 11:23 |
wit omvat alle tinten, misschien zelfs iets van een eerste nevel waar nachtelijk donker overgaat tot de morgen, een eens beloofd land, lijkt het, dat nog niet vast te houden lokt om in te geloven, louter licht dat zich verstrooid laat zien, komt eruit voort, elke schakering keert ernaar terug, in dit almaar gaande delen en verenigen, even maar, want niet om te blijven biedt het een wijde blik, een aanzien van ver |
|
Auteur: Evi | ||
Gecontroleerd door: maneschijn | ||
Gepubliceerd op: 07 mei 2003 | ||
Thema's: |