Het is net een droom,
de prins op het witte paard onder een prachtige boom.
Op het groene gras, ja precies dat is hoe het was.
Een onbereikbare droom,
om het verleden te vergeten.
Waarom?
Ja, dat zou ik ook weleens willen weten.
Ik ben het kwijt,
het terrug vinden daar is het nu voor de juiste tijd.
Ik weet niet hoe ik het moet omschrijven,
een voorbeeld hoe zal ik het beschrijven.
Het is alsof iets je word opgedrongen en je het niet wil,
maar toch aanneemt omdat je word gedwongen.
Het lege gevoel in mijn hart, omdat ik me eenzaam voel.
Eenzaam met zoveel mensen om me heen.
Het is moeilijk om iemand te vinden die mij kan begreipen.
Mischien voel ik me dan niet meer zo alleen.
Het lege gevoel, alsof ik iets mis.
Alleen weet ik nog niet wat het is.
Een rustige plekje om heen te gaan.
Ergens waar ik alleen ben.
Net zoal de maan, lekker rustig maar toch niet alleen.
Want hij is vergezeld met twinkelende sterren om zich heen.
Soms heb ik NIET de behoefte om te praten.
Om iets te zeggen mijn mond open te maken.
Geluid te creëren, woorden die farieëren en vertellen hoe gelukkig ik wel niet ben.
Het is alsof ik mezelf dan niet ken.
Leven in een leugen waar de waarheid nergens te vinden is.
Het is alsof niemand mij bereipt,
begreipt wat ik bedoel, hoe ik me voel.
De pijn in de leegte van mijn hart,
die moet ik verwerken in rust.
Netzoals in mijn droom,
waarbij de prins mij wakker kust.