de dood van oma en opa
De dood van oma en opa
Het zit in mijn geheugen gegrift
de dag van pijn en verdriet
Die dag zal ik nooit vergeten.
Het moment, de pijn en mijn gedachten,
het kwam gewoon niet uit!
het kan niet, het mag niet, nu niet en nooit niet
Waarom moest dit nou gebeuren?
Ik snap het niet? Waarom?
Nog nooit had ik je zo ziek gezien.
Het laatste wat ik zag, wat wij zagen
Het was te laat, je was geroepen door God.
Elke keer voel ik de drift:
Waarom? Dit kon gewoon niet!
Ik zat te zweten, ik dacht aan vroeger, hoe we samen lachten
Ik onderbrak mijn gedachten.
Mijn wangen waren nat, niet van het zweet, maar van verdiet.
Nog nooit had ik me zo ellendig gevoeld! Nog nooit!
Ik wist niet dat je de pijn en verdriet nog zo lang en zo diep voelde.
Eigenlijk had ik nog nooit aan jouw dood gedacht, oma.
Nu, als ik eraan terug denk.....Je lag er zo hulpeloos bij!
Elke keer voel ik de tranen over mijn wangen stromen.
Zo'n stilte. Zo'n leegte..
Dit klopte gewoon niet,
maar blijkbaar.......
Nog steeds hoop ik dat het een wrede droom is waar ik elk moment uit kan ontwaken...
Maar diep in mijn hart weet ik dat het niet zo is.
Dat we door moeten gaan, ook zonder oma.
Het is hard om te zeggen, maar het moet!
"Oma zal het vast goed hebben in de hemel," denk ik dan, en nu samen met opa die ook is heengegaan.
Ze zullen samen lachen, eten en drinken.
Ik geloof daarin, anders kan ik niet rustig leven.
Ik heb nooit geweten dat mijn opa en oma echt zo belangrijk waren in mijn leven en zo'n invloed op mij hadden.
Ik geloof erin dat ze me kunnen zien en me kunnen volgen
en ook dat ze kunnen zien hoeveel ik nog om hun geef
ook al zijn ze nu niet meer hier.
Ik kan ze niet zien, daarom zitten ze in mijn geheugen
en ik beloof dat ik dat stukje geheugen extra goed zal verzorgen en nooit zal verliezen. Ik mis jullie heel erg, maar leef goed en fijn,
en ik zorg dat er altijd een plekje extra in mijn hart vol aan herinneringen aan jullie zal zijn!
=xxx= kleindochter manon (16)
Het zit in mijn geheugen gegrift
de dag van pijn en verdriet
Die dag zal ik nooit vergeten.
Het moment, de pijn en mijn gedachten,
het kwam gewoon niet uit!
het kan niet, het mag niet, nu niet en nooit niet
Waarom moest dit nou gebeuren?
Ik snap het niet? Waarom?
Nog nooit had ik je zo ziek gezien.
Het laatste wat ik zag, wat wij zagen
Het was te laat, je was geroepen door God.
Elke keer voel ik de drift:
Waarom? Dit kon gewoon niet!
Ik zat te zweten, ik dacht aan vroeger, hoe we samen lachten
Ik onderbrak mijn gedachten.
Mijn wangen waren nat, niet van het zweet, maar van verdiet.
Nog nooit had ik me zo ellendig gevoeld! Nog nooit!
Ik wist niet dat je de pijn en verdriet nog zo lang en zo diep voelde.
Eigenlijk had ik nog nooit aan jouw dood gedacht, oma.
Nu, als ik eraan terug denk.....Je lag er zo hulpeloos bij!
Elke keer voel ik de tranen over mijn wangen stromen.
Zo'n stilte. Zo'n leegte..
Dit klopte gewoon niet,
maar blijkbaar.......
Nog steeds hoop ik dat het een wrede droom is waar ik elk moment uit kan ontwaken...
Maar diep in mijn hart weet ik dat het niet zo is.
Dat we door moeten gaan, ook zonder oma.
Het is hard om te zeggen, maar het moet!
"Oma zal het vast goed hebben in de hemel," denk ik dan, en nu samen met opa die ook is heengegaan.
Ze zullen samen lachen, eten en drinken.
Ik geloof daarin, anders kan ik niet rustig leven.
Ik heb nooit geweten dat mijn opa en oma echt zo belangrijk waren in mijn leven en zo'n invloed op mij hadden.
Ik geloof erin dat ze me kunnen zien en me kunnen volgen
en ook dat ze kunnen zien hoeveel ik nog om hun geef
ook al zijn ze nu niet meer hier.
Ik kan ze niet zien, daarom zitten ze in mijn geheugen
en ik beloof dat ik dat stukje geheugen extra goed zal verzorgen en nooit zal verliezen. Ik mis jullie heel erg, maar leef goed en fijn,
en ik zorg dat er altijd een plekje extra in mijn hart vol aan herinneringen aan jullie zal zijn!
=xxx= kleindochter manon (16)
Reacties op dit gedicht
| manon o: | Woensdag, januari 09, 2002 21:39 |
| bedankt allemaal voor jullie lieve reacties! dikke kuzz manon |
|
| Ton Groothedde: | Dinsdag, januari 08, 2002 23:25 |
| Hoi Manon, ik heb je gedicht over je opa en oma gelezen. Ik vind het prachtig.En of je nou 16 bent of 40, dat maakt niet uit als je iemand moet verliezen van wie je houd. Het verdriet doet denk ik even veel pijn. Sterkte en groetjes, Ton |
|
| Werner: | Vrijdag, augustus 17, 2001 00:31 |
| dit heeft me het meest geraakt!! van al de gedichten die ik hier al gezien heb, vind ik dees het mooist. | |
| Werner: | Vrijdag, augustus 17, 2001 00:29 |
| dit heeft me het meest geraakt!! van al de gedichten die ik hier al gezien heb, vind ik dees het mooist. (er is een hemel!!!) | |
| jozefien delplace: | Zondag, juni 10, 2001 20:35 |
| heel mooi en toepasselijk ik weet precies hoe je je nu voelt je bent namelijk niet alleen met die gedachten en gevoelens ... |
|
| : | Dinsdag, maart 13, 2001 17:48 |
| heel erg mooi en ontroerend gedicht, ik leef met je mee | |
Over dit gedicht
| Auteur: mhartje | 
|
|
| Gecontroleerd door: shelby | ||
| Gepubliceerd op: 12 februari 2001 | ||
| Thema's: | ||