Op een dag zat ik rustig te wandelen
En te denken hoe dat ik geen vrienden had!
De dagen telde voorbij,
zonder iemand om me heen!
Ik ging vroeg slapen, en stond laat op,
om toch maar die dag een beetje korter te laten duren!
Op een gegeve dag wou ik er een einde aan makken,
en dacht me te vergiftigen!
Maar toen kwam er een meisje naar me en zei dat heeft geen zin!
Ik vroeg aan haar waarvoor stop je me nu
en ze zei: je leven is mss voor jou niets meer waard,
maar voor mij ben je men allerbeste dat ik ooit had!
Dat meisje ken ik nu al jaren en is en beste vriendin!
ze heeft me hoop gegeven en bleef bij mij!
zei is degene waar ik nu op steun!
(dees gedichtje heb ik opgedragen voor stefanieke)