Waarom... ?
Ik hou van je, zachtjes fluisterend door de telefoon in mijn
oor.
maar jammer he! Ik had je precies op tijd, of misschien toch
te laat, door.
Alles wat je zei was gelogen,
je hebt me gewoon glashard bedrogen.
En waar verdriende ik het aan?
wat had ik je misdaan?
Waarom zei je eigenlijk die lieve woorden?
als ze toch niet aan mij toebehoorden?
Ik weet niet waarom het me nu nog steeds pijn doet,
ik heb je zelfs nog nooit ontmoet.
En toch deed je me ontzettend veel pijn,
met al die zogenaamde rozengeur en maneschijn.
Kontakt met je, heb ik niet meer,
en toch moet ik aan je denken, keer op keer.
Waarom gunde je mij geen geluk?
waarom maakte je mij stuk?
Achteraf zei je dat je het niet had moeten doen,
en zelfs toen had je geen fatsoen.
Je zei niet eens dat het je speet,
en misschien was dat het wat het hem deed.
Je vond me lief, leuk en aardig,
maar waarom deed je dan altijd zo minderwaardig?
Het enige wat ik je nu nog zeggen wil:
is dat ik alleen nog maar van jou en je woorden ril.