Ik zie mijzelf, treurende wilg
Met zijn triest, hangende bladen
En gebroken harten in de bast;
Zij die hem ooit aanbaden
Daar zo nietszeggend ingekrast
Verborgen in zijn droeve kruin
Groeien frisse, groene knopjes
Die na wat tijd - zij zijn nog klein
In witte kattekopjes
Door jou, mijn lief, betoverd zijn