Het was een tijdje geleden gewoon ondenkbaar,
ondenkbaar dat jou vergeten zou,
ondenkbaar dat ik amper nog aan jou zou
denken als aan een gewone vriend.
Een héle goeie vriend wel te verstaan,
maar toch een gewone vriend waar enkel
het gevoel "vriendschap" aanwezig zou zijn.
Ik dacht dat ik nooit van men gevoelens voor
jou zou afgeraken.
Het zat zo diep vanbinnen en het bleef maar duren.
Telkens wij elkaar zagen voelde ik die spanning,
of jij die spanning ook voelde zal ik nooit weten.
Nu, nu gaan de weken voorbij zonder dat we elkaar
nog vaak zien en het is alsof men gevoelens stilletjes vervagen.
Het is alsof ik een plekje vrij hou voor iemand anders.
Iemand die ik nog niet goed ken.
Iemand die anders is dan alle anderen.