Mijn eerste weekend zonder jou,
wat een vreemd gevoel al die kou.
Jij die altijd naast me liep, zat of lag,
en altijd met die lieve en betoverende lach.
Wat zal ik het missen dit gevoel,
hopelijk begrijp je wat ik bedoel.
Wie weet kom je weer bij me terug,
en mag ik je weer wrijven over je rug.
En dat ik je weer mag knuffelen en ruiken aan je haar,
dat heerlijke gevoel zonder gevaar.
Dat gevoel van vertrouwen,
dat gevoel om het verder op te gaan bouwen.
Dat gevoel dat er niet meer is,
dat gevoel dat ik nu ongelooflijk mis.
Dat gevoel die ik hopelijk weer terug krijg,
dat gevoel die ik niet aan de wilgen rijg.
Dat gevoel dat ik juist bij me hou,
en vooral dat gevoel, ik hou van jou.
Maar ik zal blijven wachten op dat moment,
dat je tegen me zegt dat je weer graag bij me bent.
He liefje we doen het nu even rustig aan,
we laten het nu allemaal even gaan.
Al die keren dat we erover hadden hoe we onze toekomst zouden opbouwen,
die gesprekken zal ik niet vergeten, maar houwen.
Het zal niet morgen zijn, volgende week of maand, maar misschien volgend jaar,
mijn gevoel zegt we komen weer bij elkaar.
En dan bouwen we alles rustig op,
zonder dat we na 11 maanden zeggen stop?
Want dan blijven we bij elkaar,
voor altijd jaar na jaar.
He liefje ik zal je verder niet meer lastig vallen,
voor het geval dat je misschien uit je sloffen gaat knallen.
Ik laat je vanaf nu met rust,
totdat je weer bij me komt en me teder kust.
En zachtjes in mijn oor fluistert “ik mis jou”,
“Rino ik neem je terug, omdat ik van je hou”.
Ik zal op dit moment blijven wachten,
zodat je mijn pijn zult gaan verzachten.
Ook al komt dit moment niet,
heb dan voor mij geen verdriet.
Want we gaan onze levens dan weer oppakken,
en zullen niet in een diepe dal gaan zakken.
Maar een ding is een feit,
wat wij hebben gehad daarvan heb ik geen spijt.
En aan een ding hoef je dan niet te gaan gissen,
ik zal je dan voor altijd wel blijven missen.
Dit is voorlopig mijn laatste gedicht van mij aan jou,
aan jou, de vrouw, waar ik zoveel van hou.