Des nachts moet mijn hart haar stem weer hervinden
die ooit was verloren in bitter verdriet
mijn hart nu verhard uit nu slechts wat woorden
verdwaald tussen klanken soms schel dan weer schril
dus blijf ik stug zoeken eerst binnen dan buiten
die ene die ik van vroeger nog ken
mijn hart vindt haar stem ooit in duisternis stil
De maat van mijn ziel zal'k in duisternis vinden
en voelen zacht voelen geheel op de tast
en eenmaal gevonden zal hij mij dan voeren
op het rhytme van de nacht en buiten het zicht
voorbij al zijn grenzen ver buiten mijn zinnen
ontstijgend de nacht tot diep in de dag
mijn maat in het duister verrast in het licht
Verdriet van de dag zal in duisternis stillen
zo zonder te vragen geheel onverdiend
krijgt het hart uitgeput nu en verslagen door twijfel
pas troost van haar stem, zo warm nu zo zacht
en pijn uit het daglicht wordt even vergeten
waardoor alles tot niets wordt en niets ook meer deert
mijn ziel vindt haar rust weer in het diepst van de nacht