ik heb een brug geslagen
ik heb naar jou verlangd
zonder te weten wie je was
bij het ontwaken van de tijd
heb ik jouw naam genoemd
en worstelde ik in strijd
tot ik je eind'lijk gezoend
en in 't geluk gestrand
weet ik dat jij
toch nimmer mij
of ik ooit jou
maar dat jouw naam
die ik mag roepen
de warmte is in koude,
angst en eenzaamheid
en bij immens verdriet
en dat je mij zult houden
al 'zie' ik je soms niet
vergeef
dat 'k enkel mens
maar 'leef'
is slechts mijn wens
ik heb een brug geslagen
tussen gisteren en morgen
en deel de toekomst
die j' aan de overkant al ziet
maar werelden vervagen
door mijn haat, en Goden breken
als 'k ooit weer voel jouw hopeloos verdriet
dat niet verdiend
jij vrouw, ik man
wij mensen ...
... vriend.
**********
sunset 13-01-2003
**********
Wheelgranny: | Woensdag, januari 14, 2004 00:23 |
Aanvulling: Zelfs al heb je kwaad in de aanhef gezet, dan nog vind ik ook dat positief, want het zou niet normaal zijn als je niet kwaad was geworden! |
|
Wheelgranny: | Woensdag, januari 14, 2004 00:22 |
Wat een vreselijk mooi gedicht, Sunset. Mooi in al zijn triestheid. Een zeker afscheid al, maar toch vol vertrouwen! Zo zie je maar, dat je ook in verdriet positief kunt blijven! Mooi! Veel hopeloze mensen op de site zouden dit gedicht eens moeten lezen en invoelen. Ik denk, dat ze dan sterker eruit zzouden komen. Liefs een warme knuffel en veel sterkte Wheelgranny |
|