Ik vraag me af wie naast je slaapt,
Zachtjes je huid aanraakt
In die grijsblauwe ogen kan kijken
Zonder ze te moeten ontwijken
Ik vraag me af wie naar je mag staren
En in je liefde mag verdwalen
Ik vraag me af wie er trots kan zijn
Als je schittert op dat veld
En voor haar weer eens scoort
Ik vraag me af wie je kan raken…
Mijn ogen zeggen alles
Zelfs wat ik niet vertellen wil
Toch heeft het allemaal geen zin
Het zou nooit hetzelfde zijn
Maar toch doet het nog steeds pijn…
Ik wil niks liever dan het allemaal vergeten
Maar ik zit vast
In het doolhof in mijn hoofd
Ik ben verdoofd
En weet niet wat met mezelf aan te vangen…
Als het kon ging ik verder
Ik zwijg wijselijk
Niemand geeft me ongelijk
Omdat ik niet altijd zeg wat ik meen
Is het gemeen?
Van mij?
Er is zoveel niet eerlijk
Waarom voor de één wel en voor de ander niet?
Het geeft zoveel verdriet
En ergernis bij
Door alle dingen dat iedereen tegen me zei
Waarom de grond in boren?
Waarom mag ik niet dromen?
Hopen op een verloren zaak
Laat het gewoon stoppen
Of overgaan
Eindelijk verdergaan
Wanneer is het gedaan?