Chronische hyperventilatie
Gedachten sluimeren stiekem,
Als spoken door mijn hoofd,
Maar steeds als ik ze wil pakken,
Zijn ze er weer uitgeroofd.
Mijn lichaam lijkt hier niet te zijn,
Voelt ineens onwerkelijk aan,
De wereld om mij heen versneld,
Terwijl ik stil blijf staan.
Woorden schijnen niet meer te kloppen,
Hoor ze wel, maar snap ze niet,
Hoe kan iets zo duidelijk voelen,
Maar niemand die het aan me ziet.
En na zo'n aanval van wazigheid,
Denk ik angstig weer heel even,
Hoe kan ik toch ooit normaal,
Met chronische hyperventilatie leven.
Als spoken door mijn hoofd,
Maar steeds als ik ze wil pakken,
Zijn ze er weer uitgeroofd.
Mijn lichaam lijkt hier niet te zijn,
Voelt ineens onwerkelijk aan,
De wereld om mij heen versneld,
Terwijl ik stil blijf staan.
Woorden schijnen niet meer te kloppen,
Hoor ze wel, maar snap ze niet,
Hoe kan iets zo duidelijk voelen,
Maar niemand die het aan me ziet.
En na zo'n aanval van wazigheid,
Denk ik angstig weer heel even,
Hoe kan ik toch ooit normaal,
Met chronische hyperventilatie leven.
Reacties op dit gedicht
| Girl-loves-soccer: | Donderdag, maart 25, 2010 02:54 |
| heeeeeeel mooi beschreven! Ik moet er helaas ook mee leren leven. blijft lastig elke dag weer. Lieeefs | |
| dolphingirl: | Maandag, november 06, 2006 14:48 |
| ik heb er nu ook last van van chronische hyperventilatie ik zat op een ander site te kijken en toen kwam ik bij deze site terecht waar ik ook mijn eigen gedichten op schrijf maar had deze nog niet gezien heb er van de week toevallig ook een over geschreven heel mooi beschreven liefs dolphingirl |
|
| Mariedepaus: | Donderdag, mei 26, 2005 16:19 |
| Prachtig gedichtje! Ik leef met je mee (heb het zelf ook) ik denk dat je het moet overwinnen, er gewoon niet meer aan proberen denken, zo maak je de kans alleen maar kleiner om het nog eens te krijgen. Natuurlijk is dat makkelijker gezecht dan gedaan want ik weet hoe beangstigend het is en ze kunnen zelfs opkomen zonder dat je bewust bang bent voor iets. Toch, als je het zo mooi kan verwoorden zal je het ook wel goed kunnen verwerken, niet? Sterkte, Marie. |
|
| Yasmina: | Dinsdag, april 05, 2005 16:50 |
| Ja ik ben vandaag naar de dokter geweest, ik heb ook hyperventilatie het is verschrikkelijk de 1e keer dat ik dat ik dood ging...ik haat het! Wens jou heel veel sterkte toe echt waar. Liefs Yasmina |
|
| meisjuh: | Dinsdag, januari 27, 2004 23:59 |
| prachtig geschreven! sterkte!! liefs pricilla |
|
| Boudaatje: | Dinsdag, januari 27, 2004 23:51 |
| ah lieve Engeltjuh, ik voel mee als ik dit dichtie lees. Door mijn spierziekte heb ik nl er ook mee te kampen en extreme aanvallen. Ik weet het is moeilijk om er mee te leren leven, en zeker als je omgeving het niet begrijp, dat het geen aanstellerij is of aandacht trekken is. De angst om weer een aanval te krijgen lokt dan een nieuwe aanval...en zo wordt de visieuse cirkel gevormt... chronische HV kan je leven zuur maken, maar laat het jouw niet verzuren. dikke knuffel |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Engeltjuh |  
|
|
| Gecontroleerd door: cartooneke | ||
| Gepubliceerd op: 27 januari 2004 | ||
| Thema's: | ||