Dromend door de wereld, zwevend in mijn gedachten
fantaserend over de werkelijkheid...afwachtend.
Ik weet niet hoe ik me moet voelen.
Ik weet me geen raad met wat ik met mezelf nu moet.
Ik weet niet wat al die gevoelens bedoelen.
Ik weet alleen dat het heel veel met me doet.
Ik weet niet wat ik moet voelen.
Ik weet niet wat ik moet zeggen.
Ik weet het gewoon niet meer...
Zoals zij mij liet voelen...me omhelste en stevig vasthield.
Ik voelde me voor het eerst echt geliefd,
ze deed mij echt speciaal voelen zoals niemand dat ooit heeft gedaan.
Het raakte mijn diepste weggestopte gevoelens,
mijn hart gesloten voor de buitenwereld was door haar geopend.
Nu ben ik overladen met gevoelens, ik weet niet wat ik er allemaal mee aanmoet.
Ik ben al sinds 6 uur op en sindsdien heb ik nergens anders aan gedacht behalve aan haar.
Haar stralende lach en haar bijzondere ogen gevuld met mysterie waar je zo in kan verdrinken.
Haar prachtige lichaam en haar lange mooie haren die haar verlegen gezicht bedekken.
Zij is net zo mooi van buiten als dat zij lief is van binnen,
en zij is zooo ontzettend lief en een pracht persoon van binnen.
Maar tevens ook kwetsbaar...kwetsbaar voor hetgeen dat mijn hart tot nu toe had afesloten voor gevoelens
Ik zou de wereld voor haar overhebben, puur om bij haar te zijn en haar gelukkig te maken.
Om haar prachtige gezicht te zien glinsteren door haar lach maar tegelijkertijd ben ik ook bang.
Bang om haar te kwetsen en mijzelf daarmee ook weer mee te kwetsen,
want ik zou het nooit over mijn hart krijgen haar met opzet te willen kwetsen en als dit gebeurt zal
ik het me nooit vergeven...zoiets verdient zij niet.
Ik weet me geen raad met al mijn gevoelens...zucht.
Normaal word ik altijd goed bevriend met degene die ik leuk vind, want ik heb ze liever als goeie vrienden
om me heen en hun dan gelukkig te zien worden.
Dan liever met een ander dan met mij, ik zou ze nooit gelukkig kunnen maken.
Hoe kan ik ooit iemand liefhebben en gelukkig maken als ik mezelf niet eens kan aankijken
in de spiegel.
Maar dit is de eerste keer dat ik mij echt zo goed voelde bij iemand en nu ben ik bang haar kwijt te raken
door mijn gevoelens, zoals ik dat vroeger vaker heb ervaren.
Ik weet het gewoon niet meer...Ik zou het haar zo graag willen vertellen maar ik ben bang haar af te schrikken
met mijn gevoelens en haar daarbij kwijt te raken...een van de redenen waarvoor mijn hart gesloten bleef.
Zucht, echt waar ik heb de wereld voor haar over, ik zou mijn leven voor haar geven, want als ik
zou leven wetend dat ik haar nooit meer zou kunnen vasthouden...dan zou het leven geen leven meer zijn.
maar het liefst zie ik haar gelukkig worden en blijven, samen met degeen die zij liefheeft en hij haar.
wetend dat ik diegene helaas nooit zal zijn