Woorden betekenen vaak zo weinig...
Zinnen als 'Ik wil je nooit meer kwijt'...
Allemaal vervlogen met de tijd.
En dan rest er niets meer,
alles voelt zo leeg...
Bang om te praten,
loze woorden uit te spreken...
Want wat als die ook in rook opgaan??
M'n enige uitweg is de taal van de tekens...
Tekens kunnen er immers niet om liegen,
enkel maar vervagen.
Niemand die het merkt,
alleen ik voel de pijn.
Waarom kan ik niet gewoon anders zijn?
Ik kan het niet langer meer verdragen...
Al die tijd zocht ik naar jou...
Een eindeloze zoektocht...
Waar ben je dan, m'n vriend?
Beteken ik echt niets meer voor jou??
Zeg me wanneer ik moet gaan...
Zeg je het mij?
Of moet ik eeuwig in deze onzekerheid blijven voortbestaan??