Verwondering
Alles hangt aan een onzichtbaar touwtje
De maan de sterren, zon en aarde
Verbonden met elkaar, in evenwicht
In het Groot Geheel met al zijn waarde
En op een stip met groen en blauw
ligt het water er als een deken omheen
Waardoor er leven mogelijk is op aarde
En van die schoonheid is er maar één
Waar de zon haar stralen dalen laat
Gewassen kunnen daardoor groeien
Zeeën verwarmd, het leven krioelt
Kleuren gaan van het palet afvloeien
De mens kan omarmen, ogen die liefkozen
Er over verhalen de grootheid bezingen
Lachen, troosten, voeten laten dansen
De verwondering zien in al die 'dingen'
En dan kom ik, O verwonderd mens
Hijs ik mijn zeilen, richt ik mijn steven
Zal ik dat ' touwtje' doorknippen?
Ik, die zoals iedereen liefde kan geven?
willemmien
Annemieke van der Ven: | Zaterdag, april 24, 2004 08:21 |
Bewonderingswaardig gedicht... X Annemieke |
|
Irdana: | Vrijdag, april 23, 2004 22:42 |
je gedicht over de natuur die op de aarde bestaat zeer mooi verwoord *************************** de aarde vol schoonheid en pracht aan ons mensdom gegeven om in liefde en vrede met elkander te leven *************************** groetjes irdana |
|
Jannie Hoogendam: | Vrijdag, april 23, 2004 21:53 |
een topper! Met genoegen gelezen, echt wel liefs jannie |
|
will hanssen: | Vrijdag, april 23, 2004 21:34 |
Héél mooi verwoord, schitterend liefs, Will |
|
maria : | Vrijdag, april 23, 2004 20:44 |
verwondering over het leven in dichtpracht geschreven liefs, maria |
|
bieke: | Vrijdag, april 23, 2004 20:33 |
Prachtig neergeschreven Willem,de verwondering zolang we het maar zien. Liefs Bieke, |
|
Auteur: lommert | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 23 april 2004 | ||
Thema's: |