Butterfly,
Je bent zo lief tegen mij,
gelijk een bij die dagenlang tijdens
de stormende bliksemde omgeving
eindelijk een bloemenperk vind
goed genoeg om verse honing van te maken.
Ik zou de intenste geheimen aan je kunnen vertellen,
je zou me opvangen vooralleer ik te pletter val,
Je zou het zelfs zien als er een onzichtbare traan langs
mijn wang naar beneden glijde.
Je bent een vriend!
Daar mag je zeker van zijn!
Maar meer?!?
Ik zou het je wel willen geven maar
mijn hart wijst niet richting jou,
het is verward!
Het verleden heeft haar veel verdriet aangedaan maar
wel een nieuw leven gegeven.
Mijn hart volgt de passie die de vogeltjes in mei beleven,
ze laat haar leiden door de melodie van de wind,
en 's nachts,
wanneer ze rust,
staart ze naar de maan en
bedankt haar voor de grandioze dag.
Het hart rust terwijl de stilte langzaam voorbij kruipt!
Maar zo donker is de nacht niet!
Hij laat je hart alles tegen hem vertellen
waardoor hij soms boos word en
het landschap met water laat overvloeien.
Als je nu eventjes je gedachten vrij laat
zie je wat voor een liefde de hemel allemaal in zich heeft.
Zo bevat mijn hart ook een liefde,
maar die liefde word niet beantwoord,
werd van me ontnomen,
is verboden!
Hier en daar heb ik gebid
gehoopt, gesmeekt, gewenst
allemaal voor een nieuwe kans,
voor een nieuwe liefde.
Wanneer ik toen op een avond
helemaal in het donker was achtergelaten in mijn groot huis
stond de dood aan de andere kant van het handvat.
Liefde en dood
samen
op 1 nacht!
samen
in 1 periode.
Het heeft mijn hart tot leven gebracht en
haar laten inzien dat de ware liefde
voor een tijd overwonnen kan worden.
Maar na dagen, weken, maanden,...
het blijft eender!
zie ik terug in dat er geen grotere liefde is
dan mijn ongeboren liefde.
Nooit zal mijn hart alleen de druk van de wereld kunnen dragen.
Nooit zal mijn ware liefde worden herboren.
nooit!!!
Nee, nooit...