Ik was een jong meisje,
je naaste gebuur.
Jij had mijn moeder kunnen zijn
of juist niet.
We werden de beste maatjes,
toen moesten we verhuizen
en dat vond ik niet leuk
want ik was bij jullie
kind aan huis.
Wij moesten verhuizen,
verloren elkaar een paar jaar
uit het oog,
toen kwamen jullie
niet ver van ons wonen
en kon ik weer bij je komen.
Maar ik bleef geen kind
en begon vrienden te maken
en kreeg vaste relatie.
Ieder ging zijn eigen gang,
jaren later namen we de band
weer op en werden terug vriendinnen.
Die tijd vergeet ik nooit meer,
jij was mijn beste vriendin.
Een vriendin die je nergens meer vind.
Wij deelde vreugde en verdriet,
lachten en maakte plezier.
Nu zien we elkaar niet veel meer,
maar voor mij blijf je die vriendin
die je nergens anders vind.
En toch...
toch ben ik je verjaardag vergeten.
Hopelijk ben je toch nog blij
met dat kaartje van mij.
Sorry,
sorry, ik heb er niet bij stil gestaan,
ik leefde teveel toe naar de
eerste verjaardag van mijn kleinzoontje.
Hopelijk kan je het mij vergeven.