Wakker worden
Met een stil gezicht dat dicht bij het huilen is
zit bij de halte een bleek jongetje te wachten
Ik staar de straten aan, rijen huizen passeren
als een vergeeld waterschilderij, nergens nog
veel denk ik aan, alswel uitstappen, lopen en klokken
alswel koffie in de kantine, sigaretjes puffend éen, twee.
Langzaam word mijn lijf van ritme, komt los in
het bewegen...ik oefen maarweeral het perfect
vloeiende voortgaan, in stroomlijn die zin min
mogelijk stopt. Ik ken de machine door en door
niets dat zou kunnen gebeuren remt of onstemd
mijn transparante tijd, noch Remy, noch Alain.
Remy is een rustige man, hij werkt hier al wat langer
dan de rest van de ploeg en toch heeft hij nog
plezier voor twee. Alain zal hier wel niet al te lan
nog blijven, zijn hart legt het met ander oorden
te veel nog aan. In de pauze zitten we samen, kijken
naar hoe anderen hun maaltijd pakken, en ergens een
plekje nemen in deze verder te grote te kathedrale zaal.
Dan ben ik een beetje suf, met volle buik, en draai
achter de machine een uur gelaten...dan snak ik al
langzaam naar een einde van deze dag, een vertoeven
in rustiger uren. Een ongedurigheid spoort mij nogeens
voor de laatste uurtjes aan, onderbroken door een
sigaretje op de wc, daar kan ik dan niet lang verblijven
want daar gezeten doemt er een kleine opstandigheid
in mij op, weg te willen van al dit, en snel loop ik naar
mijn plek terug. Een opgetogenheid maakt het laatste
uur zo lang, elke tien minuten besef ik dichter bij je te
zijn, elke volle kar, hem wegrijden laat mijn ademen
sneller gaan, en in de pas die rustig naar buiten loopt
rustig, gedag zegt tegen de anderen, het lijf dat rustig
bij de halte staat te wachten, de gedachten die ook
alweer niet afdwalen, zit het rennen, het rennen als
een kind dat na een week heimwee in het jeugdkamp
voor de armen van moeder gaat, een sprong en een huilen
een oorverdovende eeuwigheid, een nu eindelijk weer thuis.
en zo stap ik thuis binnen, zucht en zet me op de bank
langs je neer, zeg niet veel als; 'moe'.
Maar wakker worden is met jou slapen gaan, mijn lief
en verder brengt mij nietseen rust. Je zegt;
-'...ik maak nog even je 'hammetjes voor morgen klaar...'-
Ik lig in bed en luister naar de geluiden, die je dichterbij
bij me brengen, tot hier langs me, en ik luister hoe je
draaiend inslaapt... ik waak nog een hele tijd,
ik kijk naar het lichtvlak van het raam,
het grijze van het platfond, totdat ik geloof niet nog te ademen,
ik geloof dat jou adem, dat ik zo goed hoor, ademhaalt voor mij.
en dan val ook ik in slaap.
06'10'04
Auteur: theike | ||
Gecontroleerd door: Firebolt | ||
Gepubliceerd op: 06 oktober 2004 | ||
Thema's: |