Nu merk ik wat het belangrijkste is in mijn leven,
wat iedereen elkaar zou moeten geven.
Maar bijna niemand die het nog in zich heeft,
en uiteindelijk toch alleen maar voor zichzelf leeft.
Steeds minder mensen hebben iets over voor elkaar,
en dat vind ik gewoon heel raar.
Niemand blijkt meer om elkaar te geven,
het belangrijkste is toch hun eigen leven.
Zonder mijn vrienden zou mijn leven niet veel betekenen,
al heel mijn leven heb ik altijd op ze kunnen rekenen.
Tegenslag heeft veel wantrouwen bij me gebracht,
maar enkele bleven en hun vriendschap gaf me kracht.
Niemand die tussen die vriendschap ik kan komen,
veel mensen kunnen daar alleen maar van dromen.
Nu heb ik veel "vrienden" van mijn vriend zijn kant,
maar sinds korte tijd is er iets raars aan de hand.
Ik weet niet precies wat er met de groep aan de hand is,
maar ik merk dat ik die vriendschap heel erg mis.
Vaak heb ik het idee dat ik beter niet bij ze kan zijn,
en daarover gaan nadenken doet alleen maar pijn.
Ik snap niet wat er opeens allemaal is gebeurd,
maar mijn mening wordt niet meer goed gekeurd.
En juist de eerste indruk die ik van de groep heb gekregen,
was hun hechte vriendschap voor het leven.
Zoiets maak je niet vaak meer mee,
en met dat gevoel was ik erg tevree.
Maar dat gevoel heeft niet lang mogen duren,
iedereen kreeg opeens zijn eigen kuren.
Het vertrouwen in elkaar was volledig verdwenen,
en dat geeft erg veel problemen.
Iedereen praat achter elkaar zijn rug om,
waarom zijn al die mensen opeens zo dom.
Vrienden zijn belangrijk in het leven,
ga maar na wat je elkaar allemaal kunt geven.
Maar het besef komt meestal te laat,
want vertrouwen is het belangrijkste tussen jouw en je maat