Stel nou dat ik je niet meer zie voordat je gaat

Stel nou dat ik je niet meer spreek en hoor

Stel dat, voor ik je nog één zoen heb kunnen geven, jij je koffers inlaadt

Ik begrijp het wel, je hebt geen zin in een ‘pas-je-goed-op’ preek

Maar dan nog, jij vertrekt, je stapt in je vliegtuig

Ik heb je niet nog één knuffel kunnen geven

En je vliegtuig stort neer want het vloog nogal ruig

Dan denk jij toch ook: ‘Was ik nou maar thuis gebleven?’

Of iets anders, je bent veilig aangekomen

En slentert door de straten van die grote appel tot een vent op je afkomt met een mes

Ik zit thuis, ik kan enkel over je dromen

Dan schiet jij toch ook onmiddellijk in de stress?

En het kan nog erger, stel je zit in een restaurant

Ik heb je voor vertrek niet meer gesproken

En plots word je door vijf grote mannen aangerand

Omdat je in dat restaurant blijkbaar niet mag roken

Allemaal dingen die ik nog tegen je wil zeggen, want het zal je maar gebeuren

Zonder dat ik je nog één keer heb vast kunnen pakken

Ik weet het, ondanks alles loop jij vastberaden door de vliegtuighaldraaideuren

En dat is prima, want de reislust zit er bij jou ingebakken

Maar laat me je dan nog één zoen geven

Laat me je nog één keer spreken

Kom lief, toon een beetje medeleven