De ui ontpel ik schel voor schel
net zolang tot ik de kern bereikt
ze laat mij datgene zien
waar ik al die tijden naar heb gezocht
Je aanraking van je vingers op mijn lichaam
een veld van bloemen en grassen
waar het leek of het nooit anders was
dan wat het was geweest
Een blad van een bloem was je
dat krulde om de steel
een lichte aanslag gaf op de pianotoets
dat met lentebloesem was bedekt
We zagen wat we zagen
de lege straten het plein
met haar terrasjes
Nu steen verwordt tot as
zie ik weer de ui
die ik van haar schellen heb ontdaan
black cat: | Woensdag, maart 16, 2005 12:39 |
prachtig... Liefs, dieuwy |
|
Vervelende meid: | Woensdag, maart 16, 2005 09:55 |
En nu de ui in de stampot :D Mooi gemaakt :D!! |
|
de nifter: | Woensdag, maart 16, 2005 09:26 |
mooi stukje beeldspraak wijnand. | |
sunset: | Woensdag, maart 16, 2005 08:21 |
Zoals steeds wanneer je in je melancholische droeve herinneringen bent, heel mooi neergezet. Liefs / sunset |
|
Lia : | Woensdag, maart 16, 2005 07:23 |
als ik aan uien denk moet ik al janken.. hihi.. mooi dicht. | |
remie: | Woensdag, maart 16, 2005 06:54 |
heel mooi...liefs Remie | |
hiljaa: | Woensdag, maart 16, 2005 03:09 |
zeer prachtig schoon gedicht in een formitastisch! knufliefs--hiljaa-- |
|
maria : | Woensdag, maart 16, 2005 00:16 |
stilmakend dieprakend liefs, maria |
|
Raira : | Woensdag, maart 16, 2005 00:08 |
een erg rakend en mooi gedicht weer Wijnand liefs en trusten Raira |
|
Mindy broeders: | Woensdag, maart 16, 2005 00:06 |
geweldig mooi | |
Auteur: wijnand. | ||
Gecontroleerd door: bieke | ||
Gepubliceerd op: 16 maart 2005 | ||
Thema's: |