Mijn wilde roos
Langzaam sterft de roos de knop nog ongeopend
Het leven schenkend water kwam te laat
O, mijn schone roos jij beroerd mijn hart en laat mij zingen
Maar nimmer zul jij ontvouwen en tonen jouw gelaat
Jouw geur is als een zoet parfum vervlogen in de nacht
Jouw wortels stevig in de grond en jouw takken gesnoeid
De zon verschroeide jouw schoonheid met haar hitte
Jouw uitbundigheid verschrompelt in de kiem gesmoord
Teruggetrokken wacht je op een nieuwe kans
Om te bloeien en uitbundig het leven te vieren
Gelijk jouw aard te genieten van het geboden goed
Nimmer jouw daad te betreuren, jouw plaats te betwijfelen
Jouw ranken groeien en klampen zich vast aan het leven
Jouw rozen geurend op hun steel geopend voor de bij
Jouw drang om te leven je geur te verspreiden, ieder jaar
Jij vervult mij met verlangen te zijn als jij bent
4 april 1994
Auteur: Faun | ||
Gecontroleerd door: benji | ||
Gepubliceerd op: 11 april 2005 | ||
Thema's: |