Roze wolken,
rozen en teddyberen.
Er altijd voor elkaar zijn,
nooit de rug toekeren.
Het klinkt zo simpel,
kost weinig energie.
Maar als het een eenmansspel wordt,
dan werkt het gewoon niet.
Je aandacht vestigt zich
als hij zijn gevoel uitlegt.
Maar je hart huilt,
weet niet wat jouw gevoel zegt...
Immens verdriet,
ontelbare tranen rollen,
zo oneindig veel,
zijn ogen opgezwollen.
Je rijkt je hand,
maar die wordt niet aangenomen.
Je voelt je schuldig,
kunt er niet meer aan ontkomen.
Je aandacht vestigt zich
als hij zijn gevoel uitlegt.
Maar je hart huilt,
weet niet wat jouw gevoel zegt...
De dag komt,
hij zal opstaan,
z'n leven oppakken
en weer verder gaan.
Terwijl jouw zon
misschien maan blijven zal.
Hij gelukkig wordt,
en jij... diep, in een dal...