Ik schaar mezelf achter de horde
creaturen blinkend van schaamte
door verloocheningen die enkel verdrongen kunnen worden
mijn god, wat heb ik je lief
hoe kan het ook anders
week na week maand na maand draag ik je naam
als kostbaar goed in mijn gedachten
verlangens, woede, waanzin, verdriet, gemis, vreugde
ik schreeuw het uit, maar blijf stil
wie ben je lieve vreemdeling
ik zoek me rot en geniet van het zoeken zelf
ik wil je en veracht mezelf om de leugens die ik mezelf wijsmaak uit eigen veiligheid, bescherming, het risico lacht me ongenadig toe
ik slaag er amper in je te vergeten, of wat betekent dat woord alweer?
Je blijft me bij, eeuwig het beeld van je lach
je perfecte profilaties doorheen verwrongen realiteit
ik had het niet anders gewild en toch vervloek ik het heden
Mijn lief, hoe kon dit zo lopen?
Denk je nog aan mij?
is dit slechts een fata morgana in een woestijn vol doornen
waar ben ik mee bezig
hoe moet dit verder?
waarom is slechts een woord
fluisterend meedrijvend op je naam vol emoties
ik geef om je
en vergeef mezelf om alles wat dit besef losmaakt.