Het zou niet anders zijn geweest dan als we vijftien waren. Karakter moet u weten, zo hielden wij ons voor, was datgene wat je in overtuiging en geloofwaardigheid het bèste overbrengen kon. Het vormde zich naargelang de situatie vorderde en daar wij wisten dat we zelf niet aan het stuur stonden maar door de stuwkracht van hormonen en eerdere ervaringen voortgeblazen werden (iets wat de serieuze volwassenen maar al te graag of zeker gaandeweg wilden vergeten) konden wij niet anders dan redden wat er te redden viel.
Het in duistere coffeeshops toeven met mannen die je dommig zaten uit te lachen maar nooit te beroerd waren ons een ongepast voorstel te doen. De puisterige vriendjes die geen woord meer konden uitbrengen zodra ze in het gezelschap van elkaar hadden besloten heel stoer over het biljart te hangen, of het enig doel diende in een half open afgrijslijk afgedragen blousje je eerste haren tentoon te stellen. De stuivers die op ons kapot geslagen werden en de ontelbare momenten dat we minuten later op ons huis toeliepen met bleke gezichtjes, straaltjes kots in de mondhoeken, en ogen rood als bloedtomaten.
Onze kracht lag in het dramatiseren van onbestaande gebeurtenissen, en daarbij zonder een spier te verrekken, vrolijk verder gingen tot de orde van de dag. Een lachkick verwezen wij naar onze ´hulpeloze´ leeftijd en droegen fleurige elastiekjes in lange paardestaarten waarmee we onze schaamte bedekten als de verstikkende lucht van spruitjes en bintjes in de schil ons welhaast aan de tafel deden braken. De tijd dat je een vriendje nog wijs kon maken dat je borsten vanzelf zouden groeien en je moeder vroeger succesvol fotomodel was geweest op de Bahama´s. Wat dat betreft is er weinig veranderd. Het feit dat Roos haar moeder inmiddels volledig alcoholiste is en die van mij tien jaar geleden zelfmoord heeft gepleegd zijn niets meer dan heilige overtuigingen geworden dat je beter afhankelijk van elkaar kunt zijn.
Hoewel het leven steeds meer leugens inruilt voor de realiteit, en velen onder ons zichzelf geruststellen met het idee dat ze hier geen enkele debet aan hebben, blijven de patronen groter dan de gebeurtenissen die zich daarbinnen afspelen. In de sporadische momenten van nachtelijke stilte rijst echter het vermoeden dat je de dingen krijgt waar je ze zoekt. Waren Roos en ik gegrepen door het woord van God - is het niet onwaarschijnlijk dat we gelukzalig in lange rok achter de kinderwagen hadden gelopen met een lieve magere man die niet aan beffen deed.. Waar men niet zoekt zult gij niet vinden. Er zijn echter talloze plekken op deze Aarde waar je meer krijgt dan je ooit gezocht hebt..
De Ferdinand Bolstraat was even vervallen als ik het mij had voorgesteld voordat we eindelijk vertrokken. Niemand wist meer hoe we uberhaubt op plaats der bestemming waren aangekomen. Wel kon ik mij herinneren een wit jurkje te dragen waar ik geen passende schoenen bij kon vinden. Mijn zwarte rijglaarsjes knelden rond de tengere gebruinde kuiten en de laag make-up begon zich allengs te verzetten tegen de verzengende hitte. Roos droeg een topje met wijde spijkerbroek en mijn kale vriend had zich al snel uit de voeten weten te maken.
Drie etages harde muziek en verweerde mensen met lelijke rimpels in hun kassen. Voorzichtig hezen wij ons door de trapgaten en ontbrekende leuningen. Steeds meer voelde het als op een wolken lopen waarbij het zicht niet verder ging dan een meter van vieze vloer tot aan gewelfd plafond. Scherpe schijnwerpers leken ons te volgen, evenals de grote zwarte gaten, onder afzichtelijke kapsels en afschuwelijke danspasjes. Op de tweede etage stonden drie stoelen op rij met overhellende kappen erboven. Een laserachtig lichtblauw afgewisseld met stippen van paars en geel plakten ongewild aan ons netvlies vast ´the virtual reality machine´
De uitvinder maande ons plaats te nemen waarbij ik alvorens wat geld uit mijn rechterlaars moest frummelen. Hand in hand voelde ik Roos haar nagels in mijn handrug knijpen. Naast haar was inmiddels een halve zwerver gaan zitten die minuten lang iets riep wat we niet konden verstaan (en nog immer kan ik hartelijk lachen als zij weer eens de lul is wat dat betreft) In de ruimte en ver daarbuiten zweefden we door sterren en melkwegstelsels, herinneringen, vooruitblikken en trillende schokken van realiteit.
Zinnen als ´mamma niet doen´ en ´lekker stroopwafels met puppytasjes´ wisselden elkaar in sneltempo af. De begeleider bleek een gemene kleine dwerg zonder bovenbenen moest mij van het hart - en de zwerver had zijn hand richting Roos haar kruis weten te manouvreren. Zij gaf de man een ferme klap in maagstreek waarbij ik mijn hoofd in zijn frontale kwab had weten te ketsen en of het uren of maanden later was stonden we tegen de flitsende muren aan te dansen. Hand in hand. Rug tegen rug. Teen op teen.
Dertien jaar later aan het einde van de regenboog zijn we beiden achtentwintig. Liggen we lamlazerus op mijn matras in de woonkamer met het recidu van stamppot andijvie nog vers tussen de kaken te schaterlachen om niets. Zien de buurman op afstand welwillend in ons raamkozijn gluren en is ´virtual reality´ niets meer dan mijn helse woedeuitbarstingen na een borreltje of vijf. Zijn de mannen weinig zorgzaam en slepen noodvriendjes met zware telefoons door lege kroegen. ´u heeft geen bericht´
De wereld is van ons! Fuck you.
Birdy~: | Zondag, juli 10, 2005 12:05 |
mn haren stonden recht overeind.. het voelde als dezelfde geleverde strijd pijnlijk herkenbaar.. maar terugkijkend, toch een goeie tijd terugbrengend naar het heden, een krachtig wezen allesoverwinnend en niks meer te vrezen! liefs.. Birdy~ |
|
MayadeBij: | Zaterdag, juli 09, 2005 23:02 |
Dit is uit de oude doos van prutswerk getoverd (waarbij ´fuck you´ the magic was om cool te zijn tussen de kinderen van parketleggers ;) a whole different attitude wel.. gespleten latje denk ik :) | |
KittyWinter: | Zaterdag, juli 09, 2005 21:14 |
haha geloof er niets van. | |
MayadeBij: | Zaterdag, juli 09, 2005 20:45 |
Maar natuurlijk Kitty :) (sprak de poeslieve Maya schattig puhrrr.. puhrrr.. ;) | |
KittyWinter: | Zaterdag, juli 09, 2005 19:25 |
kan je ook een gedicht maken zonder fuck you erin.. of ga ik nu een reactie krijgen met fuck you. geintje hoor. mooi geschreven maar wel erg lang hoor. |
|
haantje: | Zaterdag, juli 09, 2005 15:16 |
wow... Heerlijk geschreven, maar wat kan ik als man verder zeggen? Ik heb gelukkig nooit zoveel puisten gehad. |
|
MayadeBij: | Zaterdag, juli 09, 2005 14:04 |
ik vecht als een leeuw voor mensen die me Lief zijn (die schaterlach mag men beschouwen als hun laatste uur wat dat betreft ;) Kus. | |
Conneke: | Zaterdag, juli 09, 2005 13:58 |
Mooi... herkenbaar ook...alleen is mijn vriendinnetje doorgeslagen naar de verkeerde kant dus ik word hier ook een beetje droevig van snik | |
Auteur: who cares | ||
Gecontroleerd door: ~Marina~ | ||
Gepubliceerd op: 09 juli 2005 | ||
Thema's: |