BROER en IK

Ik kijk diep in zijn grote blauwe ogen
en voel het bloed dat ons verbind.

Plots komt het besef dat ik de laatste jaren niet voldoende heb opgelet,
te druk bezig met mijn groeien vergat ik vaak op te merken.

En nu besef ik eensklaps: dat kleine jongetje is er niet meer
Voor me staat een jonge man, die ik eigenlijk amper ken.
Toch ben ik vertrouwd met hem en op een unieke manier zijn we verbonden

Maar waar zijn de momenten, dat ik met dat kleine jongetje gretig spelletjes speelde?
Hoe konden ze zo ineens, al zo lang geleden zijn?

We groeien zonder het echt te beseffen onze jeugd voorbij, zachtjes de volwassenheid in, zonder vragen. Het is er gewoon, het gebeurd gewoon.

Deze jonge man, is nog steeds mijn kleine broertje.
Maar het harde besef dat het nu anders is, dat het nooit meer vroeger zal zijn…

Ik ben geen meisje meer, hij geen kind.
Ik herken die grote blauwe ondeugende ogen,
en voel het bloed dat ons verbind.