aan de grond genageld zat
ik trok de steen weg
waar je op leunde
reikte je mijn hand
maar woordeloos
verpulverde de wand
zij steunde rotsen
in hun breekbaarheid
jouw rug kende
geen achterkant
de eerste steen
lawiende kleine keien
ze rolden mee
stof verborg het zicht
massa deed zijn plicht
bestormde de obstakels
verwoestte dat
wat niet stevig aan
de grond genageld zat
ik zie je staan
in opgetrokken stof
nog zijn je kleuren dof
je recht je rug
en vindt jezelf terug
temidden van de chaos
je bent niet breekbaar meer
maar trotser dan de
rots waar je op leunde
wil melker
05/10/2005
Willemijn V.: | Woensdag, oktober 05, 2005 09:52 |
Ik lees een heleboel in dit gedicht, mooi! Liefs, Willemijn |
|
hiljaa: | Woensdag, oktober 05, 2005 09:41 |
beeldend voorgesteld! knufliefs--hiljaa-- |
|
switi lobi: | Woensdag, oktober 05, 2005 09:33 |
Geweldig en hoopgevend gedicht...liefsliefs, switi lobi | |
Mathilde: | Woensdag, oktober 05, 2005 09:12 |
dit geeft houvast! liefs, mathilde |
|
K.Van Onderland: | Woensdag, oktober 05, 2005 09:02 |
Leven zoals het is (of zou moeten zijn). Geweldig verwoord. Koningin Van Onderland |
|
*anneke van dijk*: | Woensdag, oktober 05, 2005 08:34 |
zo vindt een mens de kracht in zichzelf... namasté en espavo, Anneke |
|
Auteur: wil melker | ||
Gecontroleerd door: Sunflower | ||
Gepubliceerd op: 05 oktober 2005 | ||
Thema's: |