mijn sluiers van plezier
in het lopen
liet je me alleen
een handvol vergezichten
in lucht waaruit
de zon verdween
als ik mijn blikken richtte
je stapte op omdat
je mij niet langer koos
je schaduw was een vage troost
ik gaf je ziel
je werd opnieuw geboren als
blauwe bloem boven het koren
ik lichtte op
gaf jou mijn sluiers van plezier
je boosheid vond een lege dop
nog ben ik hier
jij daar maar niet getekend
vergeten we elkaar in niet meer weten?
wil melker
04/11/2005
Willemijn V.: | Zaterdag, november 05, 2005 07:59 |
Weet niet zo goed wat ik moet schrijven, vind hem weer zo mooi! Liefs, Willemijn |
|
ana (stacia): | Vrijdag, november 04, 2005 23:21 |
"je schaduw was een vage troost" ... bijzonder knappe zin ! liefs ana |
|
Niniki: | Vrijdag, november 04, 2005 21:47 |
Mooi Wil. Knuffie Nini |
|
Lia : | Vrijdag, november 04, 2005 17:45 |
nah wie zou jou nu vergeten.. ik niet hoor hihi.. knuffelkes... Lia |
|
Elze: | Vrijdag, november 04, 2005 15:34 |
heerlijk gedicht... laifs..elze |
|
caroline leeuwerck: | Vrijdag, november 04, 2005 15:19 |
heel mooi verwoord zo liefdevol geschreven k word er stil van liefs |
|
Auteur: wil melker | ||
Gecontroleerd door: Sheena | ||
Gepubliceerd op: 04 november 2005 | ||
Thema's: |