onmogelijke liefde
Een koude blik in je ogen.
Spiegelt jouw emoties weer.
Gekwetst,bedroefd,teleurgesteld in mij.
Mijn spijtbetoon ligt op het puntje van mijn tong.
Maar toch kan ik het niet over mijn lippen krijgen…
“het spijt me” zou ik willen zeggen,
Willen schreeuwen als ik kon.
Maar ik gaf me over aan de stilte.
Krampachtig slik ik mijn verdriet weg.
Je hoeft niet te weten hoeveel pijn ik nu verdragen moet.
Ik zal het proberen te begrijpen.
En accepteren heel misschien…