Een eenzame man op de planken
Geen artiest meer te heten
Geen mens meer te zijn sinds
Zijn publiek van hem wegliep
En zij haar glimlach verplaatste voor pijn
Dat rood fluweel van zachte stoelen
Zo hard en zo kil, zo gevoelloos kon zijn
Dat de leegte die ooit was gevuld met geluk
Nu zo leeg en toch volledig verstikkend kon zijn
Maar na enige jaren kroop het bloed
toch weer verder en verscheen hij, eerst schuw
en wat angstig, maar langzamerhand
toch iets meer zoals ooit
En avond aan avond, in stampvolle zalen
Gleden zijn ogen langs de rijen
Van zijn trouwe publiek
Zoekende, wetende
Dat hij niet zou vinden
Waar hij zo lang naar zocht
Zijn vuur was verloren
zijn passie gebroken
In zijn trouwe schare
Vond hij haar niet...
Auteur: boemerangkind | ||
Gecontroleerd door: maria | ||
Gepubliceerd op: 13 januari 2006 | ||
Thema's: |