Het begon in het diepst mijner gedachten
Als een verhaal uit duizend en één nachten
Maar Jules Vernes had ik nog niet gelezen
Zodat ik steeds maar het ergste bleef vrezen
Ik was zo verliefd dat ik niet kon wachten
En niemand kon of wou mijn leed verzachten
Verliefd op de maan, durft het eens te zeggen
Hoe kon ik dit toen in die tijd weerleggen
Doch in gedachten kon ik reeds hoog vliegen
Lag ik verliefd in de wolken te wiegen
Totdat ik dacht dat ik echt op de maan was
En plots vroeg waar is nu al het mooie gras
Onbereikbare liefde is mooi van ver
Zoals de maan die je ziet als grote ster
Doch eens heel dichtbij, lijkt die schoonheid vergaan
Laat mij dus, maar dromend op de wereld staan