Soms weet ik niet naar waar ik zal gaan,
waar mijn voeten zouden moeten staan.
Waar mijn paden zullen lopen,
welke ik absoluut niet moet belopen.
Welke keuze ik zal gaan maken,
of ik daar wel ergens mee zal geraken.
Ik weet niet meer, is dit goed of slecht,
is er nu niemand die dit aan me uitlegd?
Kan iemand me helpen met kiezen,
anders zal ik al mijn vrienden verliezen.
Van wie kan ik zoiets verwachten,
bij wie kan ik terecht met mijn klachten?
Wie zal mij steunen,
zonder bij alles te kreunen?
Zo van, daar is ze weer,
die trut, zeurt ook elke keer!
Gaat naar een ander, kom niet bij mij,
zo maak je toch helemaal niemand blij.
Een ander niet, jezelf niet,
zoekt maar een andere griet.

Ik vraag je het nut van het leven,
ja hoor, denk maar heel even.
Zorg dat je me niet te snel verlaat,
vertel het me, nog voor je vergaat.
Zoek de steun maar in mijn hart,
want je weet, daar blijft het bewaard.
Tegen mij kun je toch zeggen wat je wil,
want je weet dat ik toch nooit gil.
zeg me, wat ligt er op je maag,
kom op dan, klaag.

Overal waar ik gaat of staat,
iedereen die me haat.
Dat niemand iets om me geeft,
dat we denken waarom dat kind eigenlijk leeft.
Waarom heeft God mij geschapen,
van die vraag, kan ik nachten niet slapen.
Ik zie het nut van mijn leven niet meer in,
ik wil zo graag een nieuw begin.
Ik vraag je heel even,
help me, met mijn nieuwe leven.
Geef me vrienden waarop ik kan vertrouwen,
vrienden op wie ik echt kan bouwen.
Vrienden met warmte en kracht,
vrienden waar ik al zo lang op wacht.
Vrienden die houden van mij,
die maken me werkelijk blij.
Vrienden die om me geven,
en niet zomaar voor heel even.
Vrienden die bij je blijven, jaren lang,
dat is waar ik naar verlang.

Ik weet dat er over mij wordt gepraat,
dit is de waarheid hoe het werkelijk gaat.
ik wil dat dit stopt,
dat mijn hart weer rustig klopt!!
Dat ik op mijn gemak verder kan leven,
ookal is het nog maar voor heel even.