Mijn
lieve oude man,
Ik
kan het niet verkroppen
dat
je zo stilletjes vergaat
Kon
ik die spiraal maar stoppen
van
de tijd die het leven haat
Wanneer
ik naar je kijk, kromgebogen
krimpt
mijn hart ineen van pijn
Denkend
aan een jeugd vol regenbogen
rest
nu alleen nog verval en schijn
Verdrietig
aanschouw ik je dorre handen
die
werkeloos rusten in je schoot
Ik
zie je eens kwieke geest stilaan verzanden
onder
de sinistere dreiging van de dood
Maar
zelf blijf je er magisch kalm onder
En
plots zeg je als bij wonder :
Treur
niet, zo is het leven
voor
jou en voor mij
het
duurt maar even
het
is zo voorbij
Je
moet niet beven
als
het wat minder gaat
Als
je lacht voel je je beter
want
de humor ligt op straat
* * *
Auteur: troebadoer | ||
Gecontroleerd door: 260580 | ||
Gepubliceerd op: 13 juni 2006 | ||
Thema's: |