je bent het leven niet waard...
je hoort hier niet te zijn..
Ik gaf zoveel tranen ...
Zelfs nu zijn ze nog niet bedaard.
ik ken mezelf niet meer.
Nu nog maar een schijn.
waarom...?
Waarom deed je mij zoveel pijn?
Waarom terwijl je zoveel om mij deed geven...
waarom wilde jij mij gaan haten...?
terwijl je toch doelloos naar mij bleef streven.
waarom had ik het niet in de gaten...?
Waarschijnlijk omdat ik het niet wou...
je was het enige wat ik nog had in mijn leven..
je had me al los gelaten...
maar de woorden van "omdat ik van je hou"
de liefde wat je toch in het haten aan mij deed geven...,
Hoe je deed praten....
Gedachtens ..........,wat mij nu laten rillen en beven.
je zag me lijden elke dag...
Je zag me verdwalen...
Je zag me huilen elke nacht.
Mijn tranen werden door jou nooit verzacht...
Er is niks meer over dan een plaatje in mijn gedacht...
een moment van ons samen......
waar je me aan kijkt terwijl je lacht......
ik laat je los...
ik laat je gaan.....
en alle pijn neem je als afscheid maar met je mee...