Ik zal het je na deze keer niet meer vragen,
en je gerust laten tot in de lengte van dagen.
Dus sowieso ben je van me af.
Dat wil je tog, al vind ik het laf.
Aan de andere kant kwist hoe je bent.
Je bent een vrouw-vrouw en dus echt geen vent.
Dat heb ik nu met al mijn maten.
Ik kan ze echt niet met rust laten.
Ik wilde je als vriend, meer echt niet.
En nu heb ik onbeschrijflijk verdriet.
Kvind je nog steeds een prachtig mens
Met elkaar weer door een deur kunnen, een stille wens.
Met haar kop int zand hoor ik je nog zeggen.
Denk dat je nog es met jezelf moet overleggen.
Je zei ik ben echt zo geschrokken.
Toen dacht ik, shit wat moet ik met die brokken.
Want waar bestaat nu het leven uit.
Uit vriendschap, puin, klaar over uit...
Marc (je weet wel….) 15-10-2006