Zoals donker bloed opvalt in parelwitte sneeuw,
Net als een edelweis in de hoge bergen.
Of een groep roodborstjes, het zijn er zelden veel.
Als ik het zie zal het mij zeker niet tergen.
De zuivere schoonheid hiervan valt enkel op,
Omdat wij mensen hier graag naar verlangen.
Zo ook naar jouw vormen hunkert mijn hart volop.
Klaar om me door uiterlijk te laten vangen.
Maar dit alles is hoe dan ook vergankelijk.
Zelfs een eens stevige eik krijgt het ooit moeilijk.
Het zijn veel mooie woorden maar slechts een begin.
Want mijn hart weent als mijn ogen zien wat ik zie.
Een verdorde maatschappij, misbruik verdorie!
Ik hou van de mensen met schoonheid binnenin.