ik weet het niet meer
ik weet het niet meer, het ene moment ben ik zo vrolijk, overdreven blij!
ik sta dan met beiden benen stevig op de grond, net als jij!
het ander moment lijkt wel een diep dal, zonder een eind in zicht.
het gevoel van niets zijn of willen...het gevoel zit dicht.
dan vraag ik me soms af, hoe voelt het nou, als je dit niet hoeft te voelen?
alleen maar gelukkig en blij hoeft te zijn!
nergens bang of verddrietig voor moet zijn!
wat is dat voor gevoel? weet iemand nou wat ik bedoel?!
of draaf ik nu weer teveel door? zeg t maar, dan stop ik hoor!
het is moeilijk voor een buitenstaander om hiermee om te gaan,
niemand weet hoe je hier mee om moet gaan!
ik zelf ook niet, ik weet geen raad met dit.
dat is nou ook waarom ik zo met mezelf zit.
ik weet ook geen raad, en ja het is maar beter dat je me met rust laat.....
ik kom er zelf wel uit, al duurt dat vast lang, al blijf ik hopeloos bang.
maar mijn wil om te vechten wordt sterker door al dit verdriet.
dit herinnerd me hoeveel ik van mijn vader hou en die mij graag blij ziet!
en die niet wil dat ik ten onder ga in dit verdriet...nee dt wil ik echt niet!