Maandag en dinsdag waren zware dagen.
Ik durfde niets aan je te vragen.
Ik heb je steeds ontweken.
Tot woensdag, je ogen mij smekend aankeken.
Vanaf dat ogenblik kreeg ik door.
Dat jij ook wist dat ik bij je hoor.
Misschien hebben wij elkaar dan toch gemist.
Ons, in onze daden vergist.
Donderdag hebben we elkaar teruggevonden.
De tijd genas onze wonden.
We kouden elkaar weer vertrouwen.
Opnieuw iets opbouwen.
Het gaat nu bijna anderhalve week goed.
Dat geeft me terug wat moed.
We roken, kletsen, lachen en plagen
Kijken, en hoeven niets te vragen.
Ik ben blij dat het zo is afgelopen.
Nu durf ik weer te hopen.
Want nu we elkaar een week niet zien.
Kan ik er tegen.........misschien.
28-4-07