ik dacht dat ik ze had gevonden
mijn vrienden voor het leven
altijd daar en samen lachen
een ander vriendschap geven
het was altijd gezellig
maar minder werd het wel
opeens voel ik me buitenstaander
en dat gebeurde snel
nog steeds weet ik niet
ben ik het die t verkeerde doet
zie ik alles echt verkeerd
of zie ik het toch goed
ik denk dat ik mezelf
niet veel verwijten kan
mijn best gedaan en meer
en ja,wat moet ik dan
mijn gevoel zegt dat ik verder moet
het zijn mijn vrienden niet
de egoisten spelen hoog
en bezorgen mij verdriet
ik kon soms tranen laten
om wat ik hoorde en ook zag
maar hoe eenzaam ik me voelde
het was met traan en lach
ik voel me toch best sterk
zal me niet tot dat niveau verlagen
ik hoop echt nimmer dat te doen
het is al moeilijk te verdragen
ik zal dan ook maar moeten zoeken
naar andere vrienden voor het leven
al denk ik niet dat die er zijn
zal het wel weer gaan beleven
ik verwacht niets meer van mensen
begin met nieuwe moed
in de hoop dat ik het vinden zal
een leuk gesprek, een lieve groet
ik stel geen hoge eisen
maar blijf jezelf, altijd
zolang je eerlijk bent
raak je me echt niet kwijt