Mijn binneste is duister
Mijn handen heb ik voor mijn gezicht
Langzaam haal ik ze weg
Beetje bij beetje
Ik durf te kijken
Te kijken naar vriendschap
Te kijken naar het leven
Een hele tijd was dat onmogelijk
Ik keek alleen nog maar naar beneden
Leefde in het duister
Leefde op het randje van de dood
Woorden van liefde en vriendschap kende ik niet
Durfde en kon ik niet uitspreken
Tot vandaag
Ik wil ze weer kunnen zeggen
Ik wil ze weer kunnen voelen
Ik wil weer kunnen hopen
Hopen op een leven dat niet langs de afgrond loopt
Hopen op een leven waarbij liefde gewoon is