De diepte is slechts centimeters verwijderd, het lijkt zo klein – zo laag en ik vraag me af of ik niet gewoon vallen kan, dood mag zijn al is het maar voor even.
De afgrond heeft een gebroken randje, en die is niet meer ver, bijna tot aan mijn schoenen- steen voor steentje dichterbij, tussen vuil en het grove zand, maar er is niets aan de hand,
"...dood mag zijn, al is het maar voor even".
"...maar er is niets aan de hand,ik denk dat ik wel vliegen kan".
De titel is trouwens ook erg goed!
liefs, Marianne (voorheen Mandje)