Waarom zien mensen mij zo anders altijd,
Is het daarom dat ik afstand houdt, en iedereen mijdt?
Waarom zien mensen mij niet zoals ik echt ben,
Is het omdat ik mijn eigen dan nog niet ken?
Niemand die het muurtje om mij omver kon krijgen,
Totdat jij kwam, en ik hoefde niet meer te zwijgen.
De woorden kwamen vanzelf zonder te denken,
Het enige wat ik wilde, was jou mijn liefde schenken.
Ik heb je nooit pijn willen doen, willen vluchten?
Hoe komt het toch, zijn het die vervelende geruchten.
Jij bent echt voor mij helemaal geen vlucht,
Ik vraag me vaak af wat ik nog moet weten,
Zodat ik eraan kan werken, om alles te vergeten.
Dan zie je heel spontaan,
kan die glimlach weer ontstaan..
Een lieve groet geeft dan de moed,
samen voor elkaar behoedt..
Als je weer eens onzeker bent....
Lijkt het voor de omgeving
of je alles in de steek laat
Mensen denken:
"Lijkt of ze me nooit heeft gekend".
Bedenk dan dat zo iemand,
misschien trillend op zijn benen staat.
De stap die je neemt is goed overdacht,
je gaat meestal niet over een nacht.
het voelt aan als "onzekerheid",verlaten,
je kan er haast met niemand over praten.
Dan ineens groei je erover heen,
en voel je je sterker en niet meer alleen.
Vol zelfvertrouwen en zo ontzettend blij,
kijk ik in de spiegel naar mijn nieuwe mij.
Dan komt de dag, voor dat laatste stuk,
je zet je over alles heen.
Dan ga je voor dat geluk,
zekerheid en onzekerheid hebben iets gemeen.
Het komt uit je gevoel je menszijn,
en mens met gevoel zijn is fijn..
love u