Lieve mama,
Soms vraag ik me af,wat je nu doet, en waar je nu bent,
Of je me zou zien, en of je me nog kent.
Soms lijkt het of je samen met me denkt,
En dat je me in sommige situaties het voordeel van de twijfels schenkt.
Nu nog hou ik me goed,
Omdat ik toch zelf verder moet.
Hopelijk ben ik aan het dromen,
Als de klap van het jou missen nog zal komen.
Jij volgt me op de voet waar ik heen zou gaan,
En dat je in moeilijke tijden naast me zal staan.
Vaak denk ik aan je en doet het van binnen pijn,
Nooit gedacht dat mentale pijn zo pijnlijk kon zijn.
Soms schaam ik me dat ik niet altijd aan je denk,
Niet dat ik je vergeet, maar dat ik je niet teveel aandacht schenk.
Jij begreep me wel, al weet ik dat je het jammer vond,
Dat ik ben gaan samenwonen, met het meisje waar ik me aan bond.
Stom vind ik het dat ik me nu meer aan papa hecht,
En omdat ik dit voorheen niet vaak deed, voel ik me nu slecht.
Toch weet ik wel dat je trots op me was wat ik ook deed,
Terwijl ik vroeger wel eens bracht veel tranen en leed.
Maar daar heb ik toen je er nog was veel tranen om gelaten,
Tranen die nu niet meer zullen baten.
Ik hoop dat het mooi is waar je nu bent,
En dat je het me middels een teken, naar me toe zend.
In mijn droom kan dit wel,
Want dan hoor en zie ik je daar weer even snel.
Velen zullen dit niet geloven,
En me mogelijk van mijn gedachte willen beroven.
Maar ik zal me nooit voelen verloren,
Omdat je me vast en zeker zou kunnen horen.
Mama bedankt, tot in herinneringen, en tot straks.