Gedichten over liefde zeggen mij al tijden niks.
Niemand ooit verloren, niemand ooit zozeer bemind;
Ik dacht vanzelf te leren voelen wat echte liefde echt inhoudt
Maar nog door liefde nooit gegrepen. Iets dat mij ervan weerhoudt.
Al jaren zoek ik naar haar, waar mijn leven dan begint.
Ziende in het duister, zie ik toch nulkommaniks.
Misschien dat ik het nooit zal vinden, nooit zal voelen wat liefde is
En eenzaam sterven, maar ik hoor, dat ik dan toch iets weez'lijks mis.
Maar waarom zou ik willen voelen waar boeken al zo vol van staan,
Waar Heathcliff en Othello zich ooit vergeefs begaven
En naast eenzaam ook beschadigd en vol haat zijn doodgegaan?
Relaties, mannen, vrouwen, trouwen, ze zijn elk bron voor eenzaamheid.
Relaties stranden. Verbranden. En worden begraven.
Waarom wachten tot niet de dood, maar een ander jullie scheidt?