Drugsverslaving
Eenzaamheid
wikkelt zich weer
als een deken om me heen.
Ook verdriet omhult me
en
ik ben helemaal alleen.
Zwakte sijpelt mijn geest weer binnen.
(Ik kan morgen toch opnieuw beginnen?)
De drugs fluistert me zijn beloftes toe:
Je bent het vechten zo moe
neem mij en er is niets
dat je nog kan raken
pijn en verdriet zullen vervagen.
Even later koester ik mij
in de heerlijke nevelen
van niets voelen
geen verwachtingen
en slechts zijn,
bestaan.
Uren gaan voorbij en ineens
is alles niet meer zo wazig.
En met de pijn
keert ook de boosheid terug
dat ik weer heb toegegeven.
En ik denk: morgen
morgen begint mijn nieuwe leven.