“Waarom ben je toch altijd zo stil?”
Die vraag wordt me zo vaak gesteld.
Ik kan niet zeggen wat ik voel of denk,laat het me schrijven..
Stop met me te forceren,me te dwingen om te praten.
Waarom verwacht iedereen van mij dat ik elke dag vrolijk en blij ben?
En dat ik zou vertellen hoe vreugdevol mijn dag was?
Ik hou ervan om alleen te zijn en mijn gevoelens neer te pennen.
Zeg me,is dat een schande?
“Ach,ze is 14,zo’n moeilijke leeftijd…”
Nee nee,daar heeft het niets mee te maken!
Men probeert mij te vormen tot het ‘perfecte’ meisje,
met het rokje,de witte schoentjes,en de eeuwige glimlach.
Zo ben ik niet!
Laat me nu maar gewoon hier zitten,in mijn jeans en mijn
donkerblauwe All Stars
Laat me gewoon van auto’s en gedichten houden.
Laat me nu maar gewoon zijn wie ik ben.
Laat me nu toch uniek zijn…
Alsjeblieft?
{Niet echt poëzie maar dit moest even van mijn hart…}