Alles wat we jou hebben gegeven,
Was spijtig niet genoeg om door te leven.
Jouw kracht was te groot,
Het liefst wou je gewoon weg, dood.
Afscheid nemen bestaat niet,
Totdat jij ons met dit verdriet achter liet.
Je lieve lach, je was nooit kwaad,
Toen werd je ziek en waren wij te laat.
Jou leven was een puinhoop in je ogen,
Dat laatste kon ik totaal niet geloven.
Ik mis je ogen en je lach,
Elke minuut en elke dag.
Telkens als ik naar je keek,
Voelde ik een vervelende steek.
De pijn die ik nu voel, is te groot,
Het is iets waar ik telkens tegen aanstoot.