Het is dinsdag avond de deurbel gaat.
Me moeder ligt op bed want het is al laat.

Er staat een jongen aan de deur ik ruik zijn geur.
Ik pak de klink en open de deur.

Daar staat hij dan een grote jongen
Ik voel de angst door me longen.

Hij pakt me bij me arm met al z'n kracht.
Nu heeft hij mij in me macht.

Keihard trekt hij de kleren van me lijf tegen me zin.
Voor dat ik het weet zit hij er in.

Ik wil wel schreeuwen maar ik kan het niet ik ben verdoofd.
Hij heeft me van me innerlijke rust beroofd.

Jarenlang ben ik het vertrouwen in jongens verloren.
Zal mij hart ooit tot iemand behoren.

Ik heb dit gedicht geschreven om aandacht te vragen voor elk leven.
We zien mensen hun gedrag we oordelen maar wat zit er onder dat leven..

Neem nou deze meid hier boven
Zal zei ooit nog in jongens geloven.

Misschien heel misschien.
Maar oordelen we haar niet op wat we zien ?

We zien een gesloten meid die afstand houd.
Misschien een bitch maar met een hart van goud.

Maar in deze snelle wereld moeten we een snel oordeel vormen.
En het liefst met de acceptable normen want ja wie wil er niet bij horen ?

Die meid waarschijnelijk wel maar voor haar zijn jongens als een kanker gezwel.
Haar vriendinen gaan wel met de jongens uit dus zit ze weer s'avonds thuis.

Mensen hebben haast en willen het liefst niet opvallen.
Weetje waarom want wie weet vinden andere hun tegen vallen.

Maar misschien daarom ook wel zitten meer dan ooit te voren mensen aan de anti-depresiva.
Want ja het leven is niet zoals bij fifa.

Met 2 - 0 winnen misschien nee dat is niet genoeg 3 – 0 ook niet je moet namelijk altijd blijven scoren.
Want weetje dan kan je er pas echt bij horen.

Leef zoals je wilt leven want mensen zullen je nooit eerlijk beoordelen.
Welkom in de wereld van vooroordelen.