Taart van gips
Taart van gips
gewend
aan rondkomen
slepend
naar het eind van de maand
met z’n allen houtjes bijten
er waren te veel kinderen
voor zoetheid
rond hun smoeltjes
feest was het
als er eentje jarig was
hiep hiep hoera
de taart van gips
kwam weer uit de kast
ruim met slagroom
bespoten
twaalf mondjes: een vingertje
de pastoor
was ook van de partij
maar die kreeg niets
ook zijn zin niet
want dertien is er een te veel
Reacties op dit gedicht
| fortuna: | Zondag, november 02, 2008 15:27 |
| ach, en wat hebben we het nu goed! Formidabel, Laurens! Liefs |
|
| Winna: | Zaterdag, november 01, 2008 17:15 |
| Pap, tis een plaatje geworden! KusPeet |
|
| sunset: | Zaterdag, november 01, 2008 14:52 |
| ''k Zie het zo voor mij Laurens (wij waren met tien). Mooi tonend verwoord en overgebracht. Warme vriendschapsgroet, sunset |
|
| Windwhisper: | Zaterdag, november 01, 2008 13:30 |
| zo....die zit en ik las en hoorde veel, porjandikke me een inkoppertje eerste klas liefs Cobie uit het rijke roomse leven |
|
| elze: | Zaterdag, november 01, 2008 13:24 |
| in het herkennen gaat de tijd voorbij ... mooi Laurens, ik zie mijn jeugd weer even terug laifs elze |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Laurens Windig | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 01 november 2008 | ||
| Thema's: | ||